Glasvezel-christen spitst zijn oren

Onlangs verdampte een half biljoen dollar op de aandelenmarkt in slechts een paar minuten, toen een door kunstmatige intelligentie gecreëerde foto viral ging op het internet. Reden: het toonde een explosie bij het Pentagon in de V.S. Niemand deed nader onderzoek. Zien was geloven. Smartphones deden de rest. Niet erg ‘smart’ natuurlijk. Wel de nodige smart bij investeerders.

Het begon zo mooi hè? Een apparaat ontworpen om elkaar te kunnen horen zonder dat je elkaar ziet. Inmiddels is het een lust voor het oog. Een begerenswaardige vrucht om smart door te worden, zou Eva zeggen. 

Het maakte ons allemaal niet slimmer. Wel naakt. Te pas en te onpas delen we immers onze privégegevens met bedrijven en overheden. En op sociale media geven we onszelf volledig bloot qua gedachten, grieven en klachten. 

Midden in deze visueel over-gestimuleerde wereld lopen een paar merkwaardige mensen rond: burgers van een verborgen Koninkrijk. Het domein van de God Die Zijn Woord naar deze wereld zond, maar het niet nodig vond visueel aanwezig te blijven. Hij leerde Zijn mensen juist niet te wandelen in aanschouwen, maar Hem te volgen zonder zicht. 

Toch is hun geloof niet blind. Zij weten dat Gods woorden hun geloof geeft, zodat zij zien. 

Het duurde een tijdje—stevige wandeltjes met God—voordat ook ik zag hoe beperkt mijn eigen inzicht is. En dat de eerste functie van taal niet communicatie, maar creatie is. Want zodra God sprak, vormden zich dingen in mijn leven… visueel!

Toch ben ik verwend met glasvezel. God blijkt telkens weer de Eeuwige als ik begin te klagen. Ik weet, ik moet leren wachten, net als Habakuk. Oren gespitst om te zien wat Hij in mij zal spreken. Het lijkt een lost art. Maar leer je eenmaal luisterend leven, dan verdwijnt ook de knik in je nek…

Hoe vaak kijk jij omhoog?