De brief in de jutezak, die kwam op Gods moment

We zijn welkom in het prachtige huis, met nog prachtigere uitzichten, van Egbert en Henny de Zwaan. Na een lesje melk opschuimen van Egbert, nemen we plaats aan tafel, om hun levensverhalen te horen. 

Laten we beginnen bij het begin! Hoe kwamen jullie tot geloof?

Egbert: “Ik ben opgegroeid op de boerderij. In de zomer waren er kinderkampen op ons terrein. Daar hoorde ik van ‘je hart aan de Heer geven’ en dit heb ik hier gedaan. Daarna zat ik zingend op de schommel; zo blij!”

Henny: “Ik ben christelijk opgevoed, maar miste het begrijpen en de beleving van het evangelie. Als tiener werd ik hierdoor wat rebels. Op een gegeven moment was ik in Elburg aan het wachten op mijn vriendje. Omdat hij niet kwam opdagen, kwam ik die avond in de koffiebar van Ad Fontes terecht. Hier waren allerlei mensen traktaten aan het uitdelen. Ook de zus van Egbert. Zij vertelde mij over haar relatie met God. We baden samen en zo ben ik tot geloof gekomen! Wat een wending van die dag!”

Bij de jeugdgroep van Ad Fontes hebben Egbert en Henny elkaar daarna ontmoet. Hoewel ze een blauwe maandag verkering hadden, moesten ze beiden nog groeien, op hun eigen weg. Wel leefde zending – en het bereiken van de onbereikte stammen - al in hun harten. Ze wilden hun leven teruggeven aan Hem!

Hebben jullie ervaren dat God sprak in jullie verdere proces?

Henny: “Ik deed een cursus van drie maanden bij de NEM (Near East Ministry). Onderdeel daarvan was dat je een praktijkperiode in het Midden-Oosten doorbracht. Bijna iedereen ging naar Israël, maar iets in mijn hart zei: ‘Je moet naar de moslimwereld gaan!’ Ik heb een aantal keren gehad dat ik heel duidelijk ervoer wat ik moest doen. Meestal door een indruk in mijn hart. Noem het een 'innerlijke getuige'. Dan was het de Heilige Geest in mijn hart, Die zei: ‘Dit is het!’ Geen stem, geen donderend lawaai, maar een zeker weten, van binnen. Het kan ook een lied zijn, een tekst die je leest, het gewone van elke dag… 

Maar voor die praktijkperiode kwam dus Egypte bij mij in beeld. De leiding van de NEM moest hier eerst over bidden, want ik was de enige die naar dit land wilde gaan en dat was nogal wat, als alleenstaand meisje, in 1979. Maar iedereen kreeg er vrede over. Ik ben een jaar in een weeshuis geweest en heb er de taal geleerd, maar ik was ook heel eenzaam. Toen wist ik dat ik deel wilde zijn van een team. Ik ben teruggegaan naar Nederland, want ik wist nog steeds dat God me hiervoor geroepen had.”

Ging je hier ook biddend mee om?

“Als je van God houdt, dan wil je je leven met Hem leven. Als je om bevestiging of leiding voor iets vraagt, dan is God er niet op uit om je te misleiden. Het is wel belangrijk om stil te worden voor God, bij grote keuzes in je leven. Word stil en vertrouw dat wat in je opkomt van God is. En breng stemmen die van de vijand kunnen zijn tot zwijgen.” 

 “Word stil en vertrouw dat wat in je opkomt van God is.” 

En hoe zag je leven er hierna uit?

“Ik ben een DTS (Discipelschap Training School) van Jeugd met een Opdracht in Cyprus gaan doen. Tijdens die DTS gingen we op veldreis naar Israël. Op een ochtend was ik stil geworden voor God en sprak God tot mij dat ik voor Egbert moest bidden en specifiek voor een vrouw voor hem. Dit kwam op in mijn hart, dus dan vertrouw ik erop dat God dit spreekt. En zo bid ik nog steeds dagelijks.

Eens in de zes weken kwam er iemand naar ons toe met een jutezak, waar post en geld in zat. Deze keer zat er een brief van Egbert bij! Precies de middag na mijn gebed voor hem. Hij zei in de brief dat hij nog regelmatig aan mij moest denken en dat hij verlangde naar een vrouw. Of ik het zag zitten om naar hem toe te komen. Ik wist niet wat ik met die brief moest. Ik had geleerd: 'Bid nooit iets, als je niet bereid bent het antwoord te zijn op dat gebed'. Dat kwam ook nu op in mijn hart. Ik was geschokt. Wilde ik zijn vrouw zijn?  

Heb je vragen of opmerkingen neem dan gerust contact met ons op. Contact 

 'Bid nooit iets, als je niet bereid bent het antwoord te zijn op dat gebed.' 

Omdat God ook spreekt door Zijn lichaam, dus door andere mensen, heb ik mijn DTS-leiders hierbij betrokken. Ik dacht: ik ga dit niet alleen uitzoeken. Zij gingen ervoor bidden en kwamen bij mij terug: 

‘Praktisch gesproken hadden we je graag hier gehouden, maar als we naar God luisteren, hebben we het idee dat je moet gaan.’ En dat heb ik gedaan!” 

Egbert, hoe heb jij de periode na je bekering ervaren?

“Vanuit de bijbelschool ‘In de Ruimte’, die ik volgde, ging ik op zoek naar een zendingsorganisatie waar ik betrokken bij kon raken. Ik voelde me geestelijk thuis bij Jeugd met een Opdracht Heidebeek (te Heerde), dus ging daar een DTS doen. Daar kwam een leider uit Hongkong en ik wist diep van binnen; dit past bij mij. Dus ben ik naar Hongkong gegaan. Eenmaal daar gingen mijn gedachtes toch weer naar Henny uit. Ik bad ervoor, heb mijn stoute schoenen aangetrokken en haar de brief (waar Henny net over vertelde) geschreven. Henny kwam naar me toe, maar het ging niet meteen van een leien dakje. Ik was onzeker, bang om een misstap te maken. Gelukkig was Henny wel overtuigd. Pas een half jaar later wist ook ik het echt zeker. We zijn toen naar Nederland gegaan en meteen die zomer getrouwd.

Omdat ik niet alleen bij evangelisatie betrokken wilde zijn, maar ook bij gemeentestichting, zijn we naar de ‘School van Frontlinie Zending’ in Japan gegaan. Een erg onbereikt land, wat mij aansprak. Toen we daar aankwamen werden we onverwachts als teamleiders voorgesteld. Dat was schakelen! Maar het was een hele mooie tijd. We zijn daarna naar Hongkong teruggegaan, om ook daar een gemeente te stichten. Hier zijn we acht jaar gebleven.” 

“En toen kroop het bloed waar het niet gaan kan”, zo vervolgt Henny het verhaal. “Egbert wilde graag naar onbereikte landen en vanuit de ‘School van Frontlinie Zending’ in Amsterdam gingen de meeste studenten naar Oezbekistan. Daar zijn wij naartoe gegaan, om pastorale zorg te bieden aan het team. Zeven jaar lang zijn we hier gebleven.” 

Een tekst die het leven van Egbert beschrijft, is Rom. 10:13-15.

“Want ieder die de Naam van de Heere zal aanroepen, zal zalig worden. Hoe zullen zij dan Hem aanroepen in Wie zij niet geloven? En hoe zullen zij in Hem geloven van Wie zij niet gehoord hebben? En hoe zullen zij horen zonder iemand die predikt? En hoe zullen zij prediken, als zij niet gezonden worden? Zoals geschreven staat: Hoe lieflijk zijn de voeten van hen die vrede verkondigen, van hen die het goede verkondigen!”

Ging het ook weleens niet goed, als het gaat over het verstaan van Gods stem?

Egbert: “In Hongkong zei een man dat hij deel wilde nemen aan het team. God had dat tegen hem gezegd. Ik voelde me voor het blok gezet en heb hem aangenomen, terwijl ik er geen vrede over had. Uiteindelijk liep dit niet goed af. Dat zou ik nu anders doen. Misschien kan je beter benoemen dat je een indruk hebt, dan te zeggen; ‘zo spreekt de Heere’. Vervolgens is het aan de ander om de indruk te toetsen aan Zijn Woord.

Ook kan je soms zo enthousiast worden over je werk, dat je werk meer de eer krijgt dan de Schepper. Op een gegeven moment kwamen we terecht in een Huis van Gebed in Kansas City. Dat was zo'n goede tijd. Ik had tijd om te zijn in de tegenwoordigheid van God. God moest weer op de eerste plek komen, in plaats van mijn bediening. In plaats van een Martha moest ik weer een Maria worden. Dat was een hele verandering.” 

“God moest weer op de eerste plek komen, in plaats van mijn bediening.” 

Wat zouden jullie nog kwijt willen over het verstaan van Gods stem?

“God wil net zoveel spreken over ons ‘zijn’ in Hem, als over wat we mogen doen of waar we heen mogen gaan. Vaak bidden we voor leiding en richting, maar God is net zo geïnteresseerd in wie we zijn of mogen worden. Hij wil bijvoorbeeld ook spreken over het vergeven of bezoeken van onze naasten. Beide aspecten zijn belangrijk!”