De eenvoudige woorden van mijn opa

Sinds 2020 lig ik op bed door een ernstige chronische ziekte. Wanneer na verloop van jaren niets helpt en je steeds zieker wordt, dan kunnen er allerlei vragen naar boven komen: ‘Waarom blijf ik ziek? Waarom genezen anderen wel en ik niet? Geloof ik niet genoeg? Bid ik niet genoeg?’ 

Vragen die volgens mij legitiem zijn en gesteld mogen worden. Vragen die ook af en toe bij mij omhoog komen, maar toch niet echt een grote plaats in mijn leven innemen. 

Waar ik vooral om bid, is: ‘Vader, blijf bij me. Laat me merken dat ik veilig ben bij U, of ik nu beter word of niet. Laat Uw wil geschieden in mijn leven.’

Maar juist door de vragen van mensen om me heen, over gebed en genezing (omdat ze me zo gunnen dat ik weer voluit kan leven), werd ik onzeker. Ik begon me af te vragen of ik niet veel meer moest bidden om genezing. 

Zodoende ging ik me meer verdiepen in gebedsgenezing. Het gevolg was echter dat ik heel onrustig werd en stress ervoer doordat ik christenen hoorde zeggen dat duidelijk in de Bijbel staat dat God ons HIER en NU wil genezen: ‘Jezus heeft onze ziekten gedragen en door Zijn striemen is ons genezing gegeven’ (Jesaja 53).

‘Op deze woorden moet je gaan staan. Je moet God erop wijzen. Hij moet doen wat Hij beloofd heeft,’ las ik. Meer en meer ontstond er ruis en leek het alsof God op afstand kwam te staan. Ik werd erg onrustig en wist het niet meer.

Totdat ik me de woorden van mijn opa herinnerde. Woorden van heel vroeger, welke ik nooit meer vergeten ben: ‘Rietje, blijf altijd dicht achter Jezus hoor!’ Toen ik dacht aan die eenvoudige woorden, werd het rustig in me. Al die onrust over gebedsgenezing en wel of niet genoeg geloven verdween.

In de rust van deze woorden komt God heel nabij en laat Hij mij steeds weer zien dat ik Zijn kind ben en dat Hij als een Vader voor mij zorgt en zal blijven zorgen.