Op een kleine tien minuten loopafstand van het Centraal Station in Amsterdam bevindt zich het kantoor en de huiskamer van Bright Fame. Op die plek bezoeken we Frits Rouvoet, initiatiefnemer van deze organisatie, die gedreven is om vrouwen (en mannen) uit de prostitutie te helpen én op hun bestemming te brengen. Voorzien van een heerlijke cappuccino nemen we plaats aan de tafel waar ook (ex-)prostituees terecht kunnen voor een luisterend oor, helpende hand of gebed. Geboeid luisteren we naar de verhalen die Frits met ons deelt.
‘In de Christelijke Gereformeerde Kerk waar ik ben opgegroeid, heb ik een goede en leuke tijd gehad. Ik stelde altijd veel vragen, dus voor de dominee en kerkenraad was ik misschien een lastig mannetje. Maar ik was wel altijd opbouwend kritisch, dus niet om ergens tegenaan te schoppen. Ik was ook heel actief in de kerk en heb altijd wel verstandelijk geloofd dat God er was. Maar tijdens het campingevangelisatiewerk heb ik mensen ontmoet waarbij ik al snel dacht: zij hebben wel wat meer.
Op een gegeven moment raakte ik betrokken bij In de Ruimte in Soest. Ook daar heb ik veel vragen gesteld. Ik had van huis uit gehoord over God en over Jezus, maar over de Heilige Geest nog amper. Dus ik ben daarover met hen in gesprek gegaan en heb tijdens dat gesprek mijn leven aan Jezus gegeven.
Mijn vrouw Jacqueline en ik hadden samen het verlangen om actief te zijn in Gods Koninkrijk. Vanuit de kerk kwamen we in aanraking met ontwikkelingswerk in Roemenië. We gingen daar met busjes volgeladen met hulpgoederen en Bijbels heen. Op een gegeven moment reed ik terug naar huis en wist ik: dit is mijn laatste reis geweest. Ik baalde als een stekker, maar ik wist dat dit de laatste keer was.
Zo’n halfjaar later zag ik beelden van gevluchte Albanezen. Ik werd zo geraakt door de blik in hun ogen, dat ik zei: ‘Heer, ik wil daar naartoe. Als u daar iets voor mij heeft, dan komt het wel op mijn pad. En als er niets komt, dan is het jammer van de tijd en het geïnvesteerde geld.’ Vervolgens heb ik weer een grote truck met een trailer geregeld en ben ik die kant op gegaan. Uiteindelijk zijn we zo’n acht à negen jaar betrokken geweest bij Stichting Hoop voor Albanië. Daarna kwam stap voor stap de prostitutie op mijn pad.
Na een conferentie die ik had georganiseerd met JoAnn McFatter, bracht ik haar terug naar het vliegveld. We zaten nog wat na te kletsen en ik vroeg haar of ze de Blood ’n Fire gemeente in Atlanta kende. Ze trok me bijna over de tafel en zei: ‘Frits, jij moet eens met David VanCronkhite praten. Jullie hebben hetzelfde hart. Ik ga het regelen!’ Ze zou eerst nog acht weken naar Mozambique gaan, dus ik dacht: als zij dit regelt, dan is het écht van God. JoAnn was namelijk iemand die wég was, zodra ze vertrokken was. Maar ze had het na haar reis geregeld! Dus zijn Jacqueline en ik naar een conferentie in Atlanta geweest.
Wat we daar beleefden kan je je in Nederland bijna niet voorstellen. In een dienst zaten zo’n 350 daklozen, ex-verslaafden en bezoekers in een hele grote loods. Op een gegeven moment liep er iemand naar voren om door de microfoon te getuigen. Er werd gezongen en gedanst. Het voelde echt als familie. God sprak daar tot ons door wat we zagen en meemaakten. Het landde. Ik vond het heel indrukwekkend en geloof ook dat dit is waar Jezus zich ongelooflijk thuis voelt en aanwezig is.
Wat God daar ook tot ons sprak, was: ‘Ik ga scheiding brengen. Ik ga jullie apart zetten.’ We wisten nog niet zo goed wat we hiermee moesten. We waren namelijk heel actief en betrokken in de kerk en hadden daar allebei een betaalde baan (in de bijbehorende boekwinkel en het kinderdagverblijf). Maar ergens hadden we in het vliegtuig terug naar huis het gevoel dat er een lijntje was doorgesneden.
Toen we weer in onze eigen gemeente waren, sprak Bert Piet op de eerste zondag. Tijdens zijn preek noemde hij uit het niets dat Abraham en Lot beiden gezegend waren en dat het daarom beter was dat zij uit elkaar gingen. Naderhand zijn we naar Bert gegaan en zei hij: ‘Ik had dit helemaal niet voorbereid.’ We vertelden ons verhaal en zowel bij Bert als bij ons klikte het, dat dit een boodschap voor ons was. We zijn vervolgens nog een jaar in de gemeente gebleven, om goed afscheid te nemen.
Ik lette altijd heel erg op ‘wat spreekt God?’. En dat is echt niet altijd alleen maar door profetieën die worden uitgesproken. God spreekt ook door contacten en mensen heen. Ik werd dan ook continu bevestigd in de stappen die ik zette en de dingen die ik deed.
Zo werd ik na het afscheid van de gemeente én onze beide banen door een vriend gevraagd om manager te worden van de boekwinkel tegenover het Centraal Station. In eerste instantie had ik daar helemaal geen zin in, maar op een gegeven moment dacht ik: misschien is het toch niet zo’n gek idee, aangezien ik dan wel dichtbij de doelgroep zit die ik wil bereiken. Dus besloot ik het toch voor een jaartje te gaan doen (wat er uiteindelijk zo’n vijf werden).
Eerder was er over ons geprofeteerd: ‘De Maria Magdalena’s zullen binnenkomen, in een oud gebouw, dat niet in een goede staat verkeert.’ Dit was een goede omschrijving van het pand. En de dames liepen inderdaad geregeld de boekwinkel binnen, om buiten werktijd een kopje koffie of glas wijn te komen drinken.
Deel Een plek voor de Maria Magdalena's
of kopieer link