Wat een verhaal hebben René en Janneke Don te vertellen. Veertien jaar lang zijn ze in Australië werkzaam geweest voor de MAF (Mission Aviation Fellowship). Een avontuur dat ze eerst niet voor mogelijk hadden gehouden. Sinds maart 2023 wonen ze weer in Nederland met hun drie zoons van 13, 11 en 6 jaar, dus zochten wij ze op om hun ervaringen te horen.
Janneke had al vanaf jonge leeftijd een hart voor de zending. ‘Als kind schreef ik al in vriendschapsboekjes dat ik later zendeling wilde worden. Toen René en ik elkaar leerden kennen, raakten we samen betrokken bij het jeugdwerk in de kerk, maar er was voor hem helemaal geen sprake van dat we samen de zending in zouden gaan. Hij was software engineer en zag de combinatie van computers en Afrika nog niet voor zich. Voor ons trouwen (in 2004) heb ik het daarom heel bewust aan God overgegeven. Ik wist dat Hij het verlangen voor de zending in mijn hart had gelegd, maar wist ook dat God ons voor elkaar bestemd had. Dus elke keer als ik twijfelde, herinnerde ik mijzelf: ik heb het in Gods handen gelegd.’
‘Elke keer als ik twijfelde, herinnerde ik mijzelf: ik heb het in Gods handen gelegd.’
‘Zoals Janneke een verlangen had om zendeling te worden, had ik de droom om piloot te worden en tekende ik als kind al vliegtuigjes in mijn schrift,’ vertelt René. ‘Maar een opleiding is erg duur en ik heb slechte ogen, wat in de luchtvaart echt een probleem is. Wel kon ik als hobby zweefvliegen. In de zomervakanties gingen we daarvoor vaak met een club naar het buitenland. Tijdens één van die vluchten ging het mis. Ik had te weinig hoogte om te landen en crashte, waardoor ik mijn ruggenwervel brak. De prognose voor herstel was gelukkig goed, maar het was een spannende tijd. In de zes weken waarin ik plat moest liggen, stond mijn leven helemaal stil en kwam het op mij af: ‘Wil ik wat ik nu doe, mijn leven lang blijven doen, of wil ik meer?’
In die tijd speelde ik veel computerspelletjes en in één van die spelletjes heette een tegenstander Cessna (naar een fabrikant van vliegtuigen). Hij bleek een Nederlander te zijn, die in Australië een opleiding bij de MAF deed en daarna naar een programma zou gaan waar ze veel piloten nodig hadden. Ik wist dat de eisen in Australië minder streng waren en vroeg me af of dit dan was wat we zouden moeten gaan doen. Het leek onbereikbaar op dat moment; ik had mijn ruggenwervel gebroken en had slechte ogen. Maar het verlangen was er wel!
Na veel praten en samen bidden hebben we besloten om op die weg te gaan lopen. Zo zijn we ieder gesprek met de MAF ingegaan met het idee: ‘Dit is weer een stoplicht’ en ‘Heer, laat ons maar zien of het licht op rood, oranje of groen gaat.’ Dat is ook wel hoe we omgaan met het verstaan van Gods stem. Een schip kan je alleen maar sturen als het in beweging is. Zo geloof ik ook dat God wil dat we stappen zetten en dat Hij de richting dan wel wijst. Dat de medische keuring en verdere selectieprocedure goed verliep, was voor ons een bevestiging dat het goed was.’
‘Heer, laat ons maar zien of het licht op rood, oranje of groen gaat.’
Voor Janneke was dit proces heel bijzonder, omdat ze haar verlangen heel bewust aan God had overgegeven en God het nu Zelf weer naar haar toebracht. Dat voelde echt als een bevestiging van die roeping. ‘Ergens wist ik daardoor tijdens het hele proces ook dat het goed zou komen,’ vertelt ze. ‘Hoewel het een heel onzekere tijd was rond de selectieprocedure en visumaanvraag, hadden we vrede door alles heen. Uiteindelijk zijn we uitgezonden naar Millingimbi, een erg afgelegen eiland, dat bevolkt wordt door de Aboriginals. De omstandigheden hier waren best heel pittig, maar we hebben veel uit de Bijbel mogen delen.
Deel Onze dromen, niet vervlogen,...
of kopieer link