Warme handen in het ziekenhuis

Mijn naam is Wia en ik werk in het laboratorium van een ziekenhuis. Eén van mijn taken is het afnemen van bloed bij mensen, zowel bij het afnamelaboratorium als op de afdelingen. Door de dag heen ontmoet ik veel mensen, wat ik echt een voorrecht vind!

Ochtendwandeling
Als ik ’s ochtends vroeg met mijn hond wandel, bid ik dat ik de juiste mensen mag ontmoeten die dag (Jesaja 50:4). Ik vraag Hem of ik de juiste woorden mag spreken, of wat het ook maar is waarmee ik Zijn liefde mag delen. Soms is dat best een uitdaging; als mensen niet heel fris ruiken, er onverzorgd uitzien, verdrietig, bang, boos of ongeduldig zijn. Heel bewust bid ik dat ik door de buitenkant van mensen heen mag kijken, zodat ze Jezus zien in mij: vol vriendelijkheid, geduld en liefde.

Zo had ik tijdens mijn ochtendgebed een keer de indruk dat ik een handwarmer mee moest nemen naar mijn werk. (Het weekend daarvoor had ik deze gekocht, omdat ik het idee had dat God dat van mij vroeg.) Terwijl ik mijn werkzaamheden aan het uitvoeren was op de afdeling, luisterde ik van binnen naar God. Ik probeerde te ontdekken aan welke patiënt ik de handwarmer mocht geven.

Koude handen

Aan het einde van onze ronde kwamen we bij een wat oudere vrouw. Ze lag helemaal alleen. Ik wist dat dit de persoon was waar het om ging, wenste haar een goedemorgen en vroeg of ze koude handen had. Ze was erg verbaasd en zei: ‘Ja, ze zijn steenkoud en ik krijg ze niet meer warm.’ Ik gaf haar de handwarmer. Terwijl ik bloed bij haar afnam, stroomden de tranen over haar wangen. Ze vroeg me: ‘Waarom ben je zo lief voor me? En hoe wist je dat ik koude handen had?’ Ik pakte haar handen vast en vertelde over mijn indruk die ochtend. Jezus raakte haar zo liefdevol aan. Haar handen werden weer warm en ze wist nu zeker dat ze niet alleen was, maar dat Jezus bij haar was.

Warmte brengen
Dat vind ik echt het mooiste aan mijn werk, dat iedereen een eigen verhaal heeft. De meeste mensen die ik ontmoet komen voor een controle, zijn terneergeslagen, ziek, of hebben slecht nieuws gehad. Ze hebben zo’n behoefte aan menselijk contact; iemand die ze echt ziet en even naar ze luistert. En dat doe ik graag! Luisteren en mensen bemoedigen waar ik kan.

Vaak zijn het kleine dingen die de meeste impact hebben, zoals iemands koude handen vasthouden, zodat ze weer opwarmen.