Hondenbaasjes

Het was een rustige ochtend. Heerlijk om dan de hond te kunnen uitlaten. In de verte zag ik een wat oudere, vitale dame aankomen. Ik zag haar wel vaker. We maakten dan een praatje over de hond. Meer niet.

‘Hallo Lieke’, zei ik ook deze keer. ‘Hallo!’, zei ze terug. Na ons gebruikelijke babbeltje over de honden zei ik opeens spontaan: ‘Kom je een keertje bij mij een kopje koffie drinken? Kun je woensdag over twee weken, zo rond half elf?’ ‘Ik kijk thuis in mijn agenda’, zei ze. We namen afscheid en ik ging weer naar huis.

Wat had ik nou weer gezegd? Zomaar een vreemde uitgenodigd om te komen? Samen koffie te drinken? Echt? Zou ze het wel onthouden? Zou ze wel komen? Elke dag wandelde ik weer, met mijn hond, op dezelfde tijd. Toch zag ik haar niet weer.

‘Heer,’ zei ik, ‘als dit een goed plan is, laat haar dan komen, anders niet.’ De bewuste woensdag kwam en ja hoor, rond half elf werd er aangebeld: Lieke. Binnen vijf minuten bracht ze het gesprek op geloof en kon ik haar vertellen hoe ik Jezus had leren kennen en dat Hij er ook voor haar wilde zijn.