Ons stuur overgeven aan God

Op de website en social media van (F)Luister Nederland deelden we eerder al hoe God tot Niels & Eline sprak om samen met acht anderen een half jaar lang met campers door Europa te reizen om het Evangelie op straat te verkondigen onder (met name) jongeren. Gewapend met een zelfgeschreven theatervoorstelling en een hoop muzikaal talent ging het creatieve gezelschap in mei van start met de Track of Nomads.

Eline: ‘Nadat we afscheid hebben genomen van familie en vrienden, zijn we zelf in april al rustig met ons zoontje Silas (0) naar het zuiden gereden. We zeiden onderweg tegen elkaar en tegen God dat we open wilden staan voor mensen die Hij op ons pad wilde brengen. En dat begon al op een camping in Frankrijk. Onze buurman was een interview aan het luisteren en ik vroeg (eigenlijk heel brutaal) wat hij aan het luisteren was. Vervolgens ontstond er een heel mooi gesprek, waarin we konden delen over het geloof. Toen wisten we: het is begonnen. Let’s go!’

Niels: ‘Op 1 mei ontmoetten we de rest van de groep op het terrein van een internationale school net buiten Madrid. Op die plek zouden we 2,5 week mogen verblijven met onze campers. Alleen bleek dit niet goed geregeld te zijn, waardoor we moesten verplaatsen naar een andere kille parkeerplaats. Onze contactpersoon had ondertussen van alles geregeld en belde dat ze een nieuwe, mooie plek voor ons had gevonden. Een uur later kwam de politie ons vertellen dat we moesten vertrekken van de tijdelijke parkeerplaats. Die timing hebben we als een knipoog van God ervaren.

Vervolgens zijn we hard aan het werk gegaan met het oefenen van de theatervoorstelling. Het script was klaar, maar we moesten nog veel voorbereiden. Dit waren zware weken. Het was constant zoeken naar balans in het werken aan de voorstelling en tijd doorbrengen met God. Toen bleek dat we ook nog eens geen vergunningen kregen om de voorstelling op straat te spelen, hebben we wel moeten improviseren. 

Uiteindelijk zijn we Madrid ingetrokken zónder de voorstelling en hebben we een heel mooi evenement kunnen houden. We hadden geen vergunning voor speakers, maar hadden wel onze instrumenten mee om te jammen en binnen een mum van tijd waren er overal mensen om ons heen.’ 

Eline: ‘Onze boodschap was steeds weer: ‘We komen hier niet om geld te vragen voor onze muziek, maar we komen hier om een cadeau te geven en dat cadeau is God.’ 

Zo ontstonden er hele mooie gesprekken, onder andere met een transgender die zich in de kerk niet welkom voelde, maar hier wel. Hij kwam zelfs de volgende dag terug, op het dakterras waar we spontaan nog een jamsessie mochten houden. Zo ontstond er vaak iets wat we niet van tevoren hadden gepland.

Tijdens onze tijd in Valencia kwamen we tot de conclusie dat we veel te veel bezig waren met wat wij wilden in plaats van dat we zochten naar wat God wilde doen. Wij wilden zo graag een goede voorstelling neerzetten, maar waren daardoor ook zo moe! Het was heel moeilijk om het oorspronkelijke plan van het theaterstuk los te laten, omdat we er veel tijd en energie in hadden gestopt, maar God had de voorstelling niet nodig om ons te gebruiken.

En dat bleek, want na het groepsgesprek hierover merkten we ook weer veel meer Gods leiding. Zo kreeg één van onze contacten het heel erg op haar hart om door een bepaalde wijk te wandelen. Het was een wijk waar allemaal anarchisten woonden en het voelde er heel duister. In die wijk was een gezamenlijke tuin en juist dáár mochten we de volgende dag een festival organiseren. Daar waren we anders nooit terechtgekomen, terwijl dit juist de mensen zijn die we willen bereiken. Daar kwam wel de verandering voor ons allemaal; als God iets anders wil, durven we dan alles los te laten?’

Niels: ‘Na Valencia zijn we doorgereden naar Marseille, met een tussenstop in Barcelona. Omdat één van de stellen onderweg achtergebleven was vanwege een probleem met de camper, werd ik deze keer gevraagd om de verkondiging van de boodschap (proclamatie) te doen bij het evenement. Mijn eerste reactie was gelijk ‘nee’, maar na twee dagen mijmeren dacht ik: het past ergens ook wel bij me. Na gebed kreeg ik het vertrouwen om het dan toch te gaan doen. Achteraf hadden we het erover dat God ook wel woorden heeft gegeven dat ik meer zou gaan spreken.

Eenmaal in Lausanne aangekomen kwam er meer ontspanning. Ook daar heeft God het evenement echt geleid. Na drie liederen barstte de regen los en moesten we alles afbreken, maar we hebben nog zulke mooie gesprekken gehad en er zijn zoveel lokale christenen bemoedigd dat ze er niet alleen voor staan. Ook de dag erna, toen we aan het prachtige Meer van Genève stonden (met speakers), zijn er nog zulke mooie connecties gelegd.’

Eline: ‘Onder andere door de nood die we in Marseille zagen, aan duisternis, drugsgebruik en criminaliteit, werd het verlangen meer en meer bij ons aangewakkerd om al onze ervaringen weer mee te nemen naar Nederland, omdat ook daar de nood zo groot is. Daarin hebben we ervaren dat Gods stem verstaan ook te maken heeft met het openstaan voor wat God wil geven en daarin te leren meebewegen.

Nu we weer terug in Nederland zijn en onze tour ten einde is gekomen, zien we dat God ons steeds weer bevestigt dat Nederland echt ons zendingsgebied is. We zijn dan ook heel benieuwd naar wat God nog meer gaat geven!’